Strona główna
Wiek dwudziesty to w literaturze polskiej wiek wielkich dzienników – Gombrowicza, Dąbrowskiej, Nałkowskiej, Herlinga-Grudzińskiego. Nieznany dotąd dziennik Jana Józefa Szczepańskiego staje teraz w ich rzędzie. Wyraziste, mocne i świetne pisarsko świadectwo obejmuje całe powojenne półwiecze; na razie poznajemy obraz pierwszej dekady.Czas odbudowy kraju i wprowadzania nowego ustroju, grozę stalinizmu i nadzieje odwilży oglądamy z perspektywy człowieka, który nie odmawia uczestnictwa w życiu publicznym, ale nie chce sprzeniewierzyć się własnemu systemowi wartości i płaci za to sporą cenę. Wydarzenia historyczne, jak choćby zamknięcie przez władze „Tygodnika Powszechnego” czy Październik ’56, sąsiadują na tych kartach z realiami codzienności, co sprawia, że podczas lektury czujemy klimat tamtych lat.
Dziennik Szczepańskiego to olbrzymi fresk portretujący epokę – i autoportret człowieka niepodległego duchowo, konsekwentnie broniącego swoich racji. Ta książka będzie wielkim powrotem wielkiego pisarza. Tomasz Fiałkowski